Zimmerman

De meest romantische plaat van de eenentwintigste eeuw maken. Dat was, in een notendop, het plan dat Simon Casier met 'Love Songs' voor ogen had. En het minste wat je kan zeggen, is dat hij dat voor elkaar heeft gekregen.

Het onderwerp van zijn liefde - Noémie Wolfs, u welbekend - had al eerder een love song cadeau gekregen. Ze was de inspiratie voor ‘You won my heart’ op debuutplaat 'The Afterglow'. Maar dit keer mocht het nog directer, nog onverbloemder. En de nummers graven toch net iets dieper dan 'i love you' en 'You’re beautiful'.

Verliefdheid zonder humor is nooit een lang leven beschoren. Ook op dat vlak zit het snor. Een plaat vol liefdesliedjes is een delicate evenwichtsoefening. Het komt erop aan het evenwicht te bewaren tussen cheesy sentiment en oprechte schoonheid.

Het resultaat is een bijzondere plaat met tien compacte, toegankelijke nummers die, door de fraaie strijkers-arrangementen meer dan eens aan de klassieke popsongs van Burt Bacharach doen denken. Tijdloos, maar toch modern. Lichtvoetig, maar nooit vrijblijvend. En altijd onverbloemd. Dat laatste is een uitloper van 'Wish You Were Here', het bloedstollende eerbetoon aan zijn overleden broer dat vorig jaar met lof werd overladen. Beide platen kwamen gelijktijdig tot stand, ook al kunnen ze qua vorm en en inhoud nauwelijks verder van elkaar liggen. Op 'Wish You Were Here' - één lange compositie van drie kwartier - was geen plaats voor beeldspraak of metaforen: het thema vroeg concrete taal. De dingen moesten bij de naam worden genoemd. Dat luchtte op, en daardoor durft Simon Casier het aan om zich ook op Love Songs van zijn meest kwetsbare kant te laten zien.